வாழ்வென்பது கையில்

வாழ்வென்பது கையில்

நான் இப்பொழுதெல்லாம் இப்படித்தான் இருக்கிறேன். எந்நேரமும் தலையணைக்கு தொல...தொல...வென உறை போட்டது போல ஒரு நைட்டி. ஒப்பனை எதுவுமில்லாத முகம். தூக்கிப்போட்ட கொண்டையுமாகத் தான் அலைகிறேன் என்று கண்ணாடியில் தனது பிம்பம் பார்த்தவள் வாய்விட்டே சொல்லிக்கொண்டாள்.

ஏன்? நீ பளிச்சுன்னு உடை உடுத்தி, தலை வாரி மேக்கப் போட்டா மட்டும் எல்லாம் மாறிவிடவாப்போகுது? என்று அவள் மனசாட்சி அவளிடம் பேசியது.

அதை கேட்டதும் ஒரு விரக்தியான சிரிப்பொன்று அவளின் முகத்தில் வந்து போனது.

இவள் சந்திரா, தனது அழகுக்கும் தன் தந்தை தனக்கு சேர்த்து வைத்திருக்கும் நகைக்கும், டிகிரி முடித்த பட்டதாரியான தனக்கு லட்சத்தில் சம்பளம் வாங்கும் மணமகன் மாப்பிள்ளையாக வருவான்.

அவன் தன்மீது, உலகத்தில் உள்ள ஒட்டுமொத்த காதலையும் கொட்டவேண்டும். தான் சிறிது முகம் சிணுங்கினால் கூட தாங்கமுடியாதவனாக இருக்கவேண்டும். என் கண் ஒரு பொருளின் மீது ஆசையாக பார்ப்பதைக் கண்டாலே அது எத்தனை விலை உயர்ந்ததாக இருந்தாலும் முயன்று வாங்கித்தருபவனாக இருக்கவேண்டுமென நினைத்திருந்தாள்.

“சமையலுக்கு என்னென்ன காய்கறி வாங்கிட்டுவர?” என்று கேட்ட முரளியிடம் இதுபோன்ற குணங்கள் ஏதுமில்லை.

முரளியின் குரலில் தனது மண்டைக்குள் சுற்றிய கொசுவத்தி நினைவுகளிடம் இருந்து மீண்டு நடப்புக்கு வந்தவள். “தக்காளியும் கொஞ்சம் மல்லி இலையும் மட்டும் வாங்கிட்டுவாங்க. ரெண்டுநாள் முன்னாடி வாங்கின காயே இன்னும் காலியாகாம பிரிஜ்ஜில் இருக்கு” எனப் பதில் கொடுக்கவும்.

“சரி” என்ற ஒற்றை வார்த்தையை மட்டும் உதிர்த்துவிட்டு சாவிகள் கோர்க்கப்பட்டிருக்கும் ஸ்டேண்டில் இருந்த முரளியின் பைக் சாவியை எடுத்துகொண்டு வெளியேறிவிட்டான்.

அன்று சனிக்கிழமை, எப்பொழுதும் சனியன்று பள்ளிக்கூடம் செல்லும் அவளது மகள் பவித்ராவுக்கு இன்று விடுமுறை ஆதலால் மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு தூங்கி எழுந்து “அம்மா எனக்கு டீ” என்றபடி நடுக்கூடத்தில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து தொலைகாட்சியை இயக்கி அதில் பாடல்களை ஒலிக்கவிட்டாள்.

“என்ன பவி..?? லீவுன்னாலே குளிக்காம செய்யாம இப்படி அட்டப்பிடிச்சு போய் அலையிற...!! வயசுப்புள்ளை இப்படியா இருக்கிறது? காலையிலேயே எந்திரிச்சு குளிச்சு தலைவாரி பளிச்சுன்னு இருக்க வேணாமா? என்று கேட்டாள்.

“இப்போ குளிச்சு டிரஸ் மாத்தி நான் எங்க போகப்போறேன்? வீட்டில தானேம்மா இருக்கேன்...!?” என்றதும் சந்திராவுக்கு திக்கென்றானது.

கண்ணாடியில் தன்னை பார்த்து தானே கேள்வி கேட்டதுக்கு என் மனசாட்சி சொன்ன பதிலையே என் மகளும் சொல்கிறாளே...!! என்னை இப்படி வீட்டில் பார்த்துப் பார்த்துப் பழகிப்போனதால் வீட்டில் இருந்தால் இப்படித்தான் இருக்கணுமென்ற எண்ணம் பவிக்கு வந்துருச்சோ?

நானென்ன இவள் வயதில் இப்படியா இருந்தேன். வீட்டிலிருக்கும் போதுகூட பளிச்சுன்னு டிரஸ்செய்து, வித விதமா முடியை பின்னிப்போட்டு, பவுடர், கண்மை எல்லாம் போட்டுட்டுத்தானே சுத்துவேன்.

என் அம்மா என்னை பார்த்து “வீட்டிலதானடி இருக்க, எதுக்கு நல்ல டிரஸ் எல்லாத்தையும் போட்டு பாலாக்குற?” என்பார்.

“அய்யே.... போங்கம்மா. வெளியில போனா மட்டும்தான் நீட்டா டிரஸ் பண்ணனுமா? ஊருக்கு முன்ன பவுசா காமிச்சிட்டு வீட்டுக்குள்ள மட்டும் அட்டப்புடிச்சுப் போய் உங்களை மாதிரியே என்னையும் இருக்கச் சொல்றீங்களா?. நான்லாம் எப்பவுமே நீட்டாத்தான் இருப்பேன்” எனச் சொன்னவதானே நானு.

முரளியை இதுதான் மாப்பிள்ளை எனக் காட்டும்போது கூட அம்மா ‘மாப்பிள்ளை என்னங்க இத்தனை கருப்பா, தொப்பை வச்சு மீறித் தெரியிறாரே நம்ம சந்திராவுக்கு பொருத்தமா இல்லையேங்க’ என்று சொன்னதும்

அப்பாவோ “மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு ஒரே பிள்ளை, வேலை எதுவும் செய்யவிடாம சொத்து சொகத்தோட சந்தோசமா வளர்ந்த பையன் அப்படித்தான் இருப்பான். பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லை, கை நிறைய சம்பாதிக்கிறான். ரொம்ப சாதுவான பையன். ஆள் மட்டும் அழகா இருந்தால் போதுமா? அழகா சோறு போடுது?” என்றார்.

அம்மா முரளியை பார்த்ததும் இத்தனை கருப்பா இருக்கிராறேயென ஆட்சேபனை தெரிவிப்பதை கண்டு அப்பொழுது கடுப்பாகத்தான் வந்தது சந்திராவுக்கு.

நான்தானே கட்டிக்கிடப் போறேன் இவங்க எதுக்கு நிறத்தை குறையா நினைக்கிறாங்க? கருப்பா அழகில் கம்மியா இருக்கிறவங்களுக்கு அழகான மனைவி கிடைச்சா அப்படியே பொண்டாட்டிகிட்ட சரண்டர் ஆகிடுவாங்கலாம். அதனால எனக்கு இப்படிப்பட்ட புருஷன் தான் வேணும்’ என தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டாள்.

அத்தோடு முரளி தனது அழகின் மீது தீரா காதல் கொண்டு எந்நேரமும் தன்னையே சுற்றி வருவது போலவும் தான் அவனுக்கு விளையாட்டாக போக்குக்காட்டுவது போலவும் எதிர்பாராதா நேரம் பின்னாலிருந்து அவன் கட்டியணைப்பது போலவும் கல்யாணமாகும் பெண்களுக்கே உரிய கற்பனைகளுக்குள் மூழ்கிப்போயிருந்தாள் அப்போது.

எதார்த்தம் வேறாக இருந்தது முரளியோ வேலை விட்டு வீட்டுக்கு வந்தோமா டைனிங் டேபிளிலேயே அவனின் ஆபீஸ் பேக்கை போட்டோமா கைலியை மாத்தினோமா மெத்தையில் படுத்து செல்போனை நோண்டுனோமாவென இருப்பான்.

தான் அவனுக்காக பார்த்துப் பார்த்து அலங்காரம் செய்திருந்தாலும் அதேபோலத்தான் இருப்பான். அவனை ஈர்க்க எந்த மெனக்கெடல்களும் செய்யாவிட்டாலும் அப்படியேத்தான் இருப்பான் முரளி.

தன்னை கண்டு கொள்ளவே மாட்டேங்கிறானே என்ற ஆத்திரத்தில் நாமளும் கண்டு கொள்ளக்கூடாது நானென்ன இவருக்கு பித்தியா? என்றே வீம்பை இழுத்து பிடித்துக்கொண்டு நான்கைந்து நாள் பேசாமல் இவள் இருந்தாலும் புரயோஜனம் இருக்காது, தான் அவனுடன் நாலு நாள் பேசவே இல்லையென்பதை கூட முரளி உணர்ந்ததாக காட்டிக்கொள்ள மாட்டான்.

எல்லாமே என் தப்புத்தான் இவர்கூட பேசாம இருந்தாலும் நேரத்துக்கு சூடா டீயும், மூணுவேளை சாப்பாடுன்னு ஆக்கிக்கொடுத்துடுறேன்ல, அதுக்கு மேல வேற எதையும் அவர் என் கிட்ட எதிர்பார்க்கலை. இத்தனை நாளா என்கிட்ட இல்லாத தேவை இனிமேலா முளைச்சிடப் போகுது?

நான் நல்லாத்தானே இருக்கேன். என் வீட்டிலேயே நான் தான் அழகுன்னு என் அம்மா அடிக்கடி சொல்வாங்களே அழகான பொண்ணுங்களை கண்டா ஆண்களுக்கு அவளை உரசிப் பார்க்கணும்னு தோணும்னு சொல்றது எல்லாம் சும்மா பேச்சுக்குத்தானா?

இவர் ஒரு நாள்கூட என் அழகில் ஈர்க்கபட்டதா காட்டிகிட்டதே இல்லையே. விளக்கை அணைச்சதுக்கு பின்னாடி ரசனையே இல்லாது இயந்திரத்தனமா என்னோடு கலந்ததுகூட முதல் மூணு நாலு வருசமாகத்தான். அவர் வீட்டில் சேர்த்துவைத்திருக்கும் சொத்தை பாதுகாக்க பராமரிக்க வாரிசு கிடைக்கணுமென்ற காரணத்துக்குத்தான் என்னோடு கலந்தாரோ?

மத்த நேரம் எப்படியோ விளக்கை அணைச்சுட்டா என் அருகாமை இல்லாம அவரால இருக்க முடியாது அவருக்கு பாசத்தை வெளியில் காமிக்கத்தெரியலை அப்படின்னு முன்னாடி நான் மனதை சமாதானப்படுத்திக்கிட்டது எம்புட்டுப் பெரிய பைத்தியக்காரத்தனம்.

என்மேல அவருக்கு ஈடுபாடு இருந்திருந்தா நான் பேசாம இருக்கிறச்ச மண்ணுமாதிரி இப்படியிருக்க முடியுமா?

எதில்தான் இவருக்கு ஈடுபாடு இருக்கு?. நல்லா சாப்பிடணும் எந்நேரமும் படுக்கையில கைகாலை பரப்பி படுக்கணும் இருக்கிற சொத்தை டூர், ஹோட்டல், சினிமா, பீச்சுக்கு போய் செலவு பண்ணாம பூட்டி பாதுகாப்பா வச்சுக்கணும்.

கடைசிவரை இப்படி சாப்பிட்டு சும்மாயிருக்கும் போதெல்லாம் படுக்கையில் படுத்து வெட்டியா போனில் வாட்ஸப் பேஸ்புக்குன்னு ஸ்குரோல் பண்ணிகிட்டே இருக்கணும். ஆனா எதிலும் எந்த போஸ்ட்டும் போடுறதில்லை மத்த போஸ்ட்டுக்கு கூட எந்த கமெண்டும் யாருக்கும் குடுக்கிறதில்லை. அப்படி எப்படித்தான் எல்லாத்திலேயும் பிடித்தமில்லாம இவரால் இருக்க முடியுதோ?

வீட்டை கவனிக்க ஒருத்தியை கழுத்தில் தாலிக்கட்டி பிடிச்சிட்டு வந்து கூட்டுக்குள்ள அடைச்சாச்சு. இனி வீடு அவ பொறுப்பு. அது குப்பையா இருந்தாலென்ன சுத்தமா இருந்தாலென்ன நமக்கு வேண்டியது மூணு வேளை சாப்பாடு, ரெண்டு வேளை குடிக்க டீ அதுக்கு தேவையான சாமான் வாங்கிப் போட்டோமான்னு இருந்திடணும் என்ற டைப்பில் இருந்தான் முரளி.

இவள் சினிமா போகணும் என்றாலோ, பீச் போகணும் என்றாலோ என்னங்க வீட்டில இந்த இடத்தில் பெருசா ஊஞ்சல் கட்டினா நல்லா இருக்கும் என்றாலோ. மொட்டமாடியில் ரோஜா செடி வைக்கணும் பிளீஸ் வாங்கித்தாங்க என்றாலோ. முரளி முடியாதென்று சொல்லமாட்டான்.

அதேநேரம் வாங்கிக் கொடுப்பதுமில்லை.. ம்... வாங்குவோம் ம்...இன்னொரு நாள் போகலாம், பொறு என்ற வார்த்தை மட்டுமே உதிர்ப்பான். பொறு என்ற வார்த்தை ஒரு மாசம் ஒரு இரண்டு மாசம் வரை என்றால் கூட கொஞ்சம் அவள் மனம் சாந்தியடைந்திருப்பாள். அந்த பொறு செய்யலாம் என்பது வருடங்கள் தாண்டி நீண்டுகொண்டே போகும்.

ஒன்றை அவள் கேட்டு வாங்கித்தர முடியாதென சொன்னால் தானே சண்டை வரும். பொறு என்று சொல்லி காலத்தை கடத்திச்செல்வது அப்போதைக்கு இருவருக்குமான சச்சரவுகளை தவிர்க்கவே என்பதை பிறகே இவள் உணர்ந்து கொண்டாள்.

வாய்விட்டு கேட்டபின்னும், அதுவும் விரும்பி ஒரு ரோஜா செடி கேட்டும் அதை கூட தனக்காக ஆர்வமுடன் வாங்கித்தர மனதில்லாத அதற்கான சிரத்தை எடுக்காத ஒரு மனிதருடன் இத்தனை வருடம் வாழ்ந்தென்ன பயன்.

எத்தனை நாளைக்குத்தான் இப்படி மனசு ஒட்டாம பொய்யா ஊர் உலகத்துக்காக பெத்த பிள்ளைக்காகன்னு இந்த மனுஷர் கூட அன்னியோன்யமா இருக்கிறதா காட்டிக்கிட?

நானென்ன படிக்கலையா..?? இல்லை, எனக்கு பொய்யான இந்த வாழ்க்கை விட்டு, மூச்சு முட்டும் இந்த கூட்டைவிட்டு தனியா பறக்க திறன் இல்லையா? கொஞ்சமா காசு இருந்தாலும் அதைவச்சு ஆசை பட்டதைச்செய்து, என்னை நானே ரசிச்சு வாழுற வாழ்க்கை அற்புதமானது அழகானது.

பட்டாம்பூச்சு சிறகை விரித்து பறக்கும் நிலை போன்றது மரத்திலிருந்து உதிரும் இலை அண்டத்தில் பற்றருந்து மிதக்கும் பரவசமான நிலையது.

அதெல்லாம் சரி, இதெல்லாம் நடக்கணும்னா நான் தனியா என் காலில் நிற்க எனக்குன்னு சம்பாத்தியம் வேணுமே!

ஏன் என்னால் சம்பாதிக்க முடியாதா? கல்யாணத்துக்கு முன்பு வீட்டில் சும்மாயிருக்காது படித்தப்படிப்பு வீணாகப் போகக்கூடாதென தனியார் பள்ளிக்கு டீச்சராக வேலைக்கு போனவள் தானே நான்.

எனக்கும் என் மகளுக்கும் தேவையானதை என்னால் சம்பாதிக்க முடியாதா? என்று எண்ணம் போகும்போதே அவள் மனம் விழித்துக்கொண்டது.

அச்சோ நானா இப்படி? பொம்பளை பிள்ளையை வச்சுகிட்டு அவளின் அப்பாவைவிட்டு பிரிந்து போகணும்னு நினைக்கிறேனே..!! அவர் மகளுக்கு ஒரு நல்ல அப்பாவாக தேவையானதை செய்து கொடுத்து நல்லபடியாகத்தானே பார்த்துக்கொள்கிறார்.

அப்படியிருக்க என் மகளுக்கு அப்பாவின் அருகாமை இல்லாமல் போக நானெப்படி நினைக்கலாம் ஐயோ இன்னைக்கு எனக்கென்னவோ கிறுக்கு புரிச்சிருச்சு. என் மூளை தப்புத்தப்பா யோசிக்குது.

இப்போ என்ன தனியாகப் போய்தான் என்னால சிறப்பாக வாழ்ந்து காட்ட முடியுமா? என் பிள்ளைக்காகவே இங்கிருந்தே அப்படி வாழ்ந்து காட்ட முடியாதா?

கணவனே என்றாலும் ஒருவரை நமக்கானதைச்செய் என்று கட்டாயபடுத்தி நச்சரித்து செய்யவைப்பது அற்பத்தனமானது.

இனிமேலாவது என்னுடைய சின்ன சின்ன ஆசைகளை நானே நிறைவேற்ற ஏதாவது சம்பாதிக்க முடியுமாவென பார்க்கணும்.

இதுவரை பிள்ளையை வளர்க்கணும், அவளுக்கு படிப்பு சொல்லிக்கொடுக்கணும் வேலைக்கு போனால் அவளை சிறப்பாக வளர்க்க முடியாதென வீட்டில் இருந்தேன்.

இப்போதான் அவள் வளர்ந்துட்டால்ல. எனக்காகவும் என்னை பார்த்து வளரும் பிள்ளைக்காகவும் என்னை உற்சாகமாக வைத்துகொள்ள வேண்டும்.

கல்யாணத்து முன்னாடி இவர் என் கிட்டயில்லை, இவரின் பார்வைக்காக ஒன்றும் நான் வாழவில்லை. அப்போதெல்லாம் நான் நல்லா டிரஸ் செய்து எப்பொழுதும் நீட்டாகத்தானே இருந்தேன்.

இப்போதும் எனக்காக என்னை எப்போதும் பளிச்சென்று வைத்துக்கொள்ளணும். இப்படித்தான் நாமளும் எப்பொழுதும் பளிச்சென இருக்காணுமென என் மகளுக்கு உதாரணமாக இருக்கணுமென நினைத்தபடி அன்றைய வேலை முடித்து அடுப்படி ஒதுங்க வைத்து படுக்கைக்கு போனவளுக்கு நிறைய நாள் சென்று மனதிற்குள் கனத்துக்கொண்டிருந்த இயலாமை விடுபட்டு நிம்மதியாக தூங்க முடிந்தது.

என்றைக்கும் இல்லாதவகையில் மறுநாளின் விடிகாலை வெளிச்சம் புத்துணர்வை அவள் மனம் போலவே அவளுள் பரவச்செய்தது.

குளித்து முடித்து புத்தம் புது பூவாக தனது சமையல் வேலையை பார்த்துக்கொண்டே. எந்தெந்த தனியார் பள்ளிகளுக்கெல்லாம் போய் அப்பிளிகேசன் கொடுக்கணும் என்று மனதினுள் கணக்கிட்டுக்கொண்டே நேர்த்தியாக அவளின் விரல்கள் சமையலுக்கான காய்கறிகளை நறுக்கியது.

தீபாஸ்

---முற்றும்---